Cancun, el ciudad que nunca duerme

Cancun (19 januari – 24 januari 2009)

19 januari 2009 reizen we van wereldwonder Chichen Itza naar Cancun, een rit van ongeveer 3 uur. Een afstand die voor onze maatstaven goed te overbruggen is. Halverwege de middag komen we wonder boven wonder aan in de grote stad die ooit (1970) een klein vissersdorpje was. Cancun met ruim een half miljoen inwoners heeft iets weg van Las Vegas, verschil is dat Cancun niet midden in de woestijn ligt, maar verschrikkelijk mooie stranden heeft. De groene toppen van metershoge palmbomen, de parelwitte zandstranden en de azulblauwe Caribische zee vestigen de aandacht op Cancun. De stad is opgesplitst in twee delen, downtown (centrum) en de hoteleriazone, bomvol torenhoge hotels die de aandacht op een meer negatieve manier opeisen. Zo is het bijvoorbeeld onmogelijk het strand te bereiken zonder een hotel te passeren. Het scheelt echter als je een toerist bent. Eenmaal op het strand gearriveerd zien we Isla Mujeres in de verte liggen, een eiland waar we vijf dagen later heen reizen. In Cancun zouden we prachtige en de meest bizarre ervaringen opdoen.

Tegen het advies in van onze Australische vriendinnen Bonnie en Claire uit Merida om het Weary Traveler hostel te vermijden vanwege ´bedbugs´, besluiten we toch naar dit hostel te gaan aan de Avenue Uxmal. Wonderbaarlijk genoeg bevinden de private rooms zich 200 meter verderop. We worden te woord gestaan door een vriendelijke Mexicaanse dame die een paar woorden Engels spreekt. We droppen onze backpacks in onze kamer die overigens niet groter is dan 9 km2 en betalen voor de nacht. Daar aangekomen zien we dat onze slaapplaats zwaar beveiligd wordt door een groot hek een een privebeveiliger. Daarna verkennen we het centrum van Cancun en zoeken we uit hoe we gebruik kunnen maken van de lokale bussen. Eind van de avond treffen we onze beveiliger aan die in slaap is gevallen.

De volgende dag breekt aan en we brengen een bezoek aan een groot plein/shopping mall, genaamd Plaza Americas, dat zo groot is als het Veerse Meer of de Kralingse Plas. Daartoe nemen we een lokale bus (voor minder dan 50 eurocentjes) en na tien minuten blijkt dat we 180 graden de verkeerde richting zijn opgereden. Een Mexicaanse lerares Engels, waarvan haar moedergevoelens op dat moment meer dan boven kwamen drijven, helpt ons het goede pad op en regelt een taxi voor een prijs, man man man, daar waren wij nooit toe in staat geweest.
Ter plaatse ontdekken we de boel, eten we pasta en drinken we rode wijn in een restaurant, wat ons met weemoed doet terugdenken aan een oude gewoonte in San Cristobal de Las Casas in Chiapas. Die avond brengen we nog een bezoek aan onze vriend Benjamin Button, die we inmiddels voor de tweede keer ontmoeten. Geweldig gelachen wederom! Daarna gaan we naar een casino met een aantal speelautomaten, waar we een flink aantal uur slijten en uiteindelijk ons ingezette geld terugwinnen, onder andere met behulp van een grappig mannetje die af en toe een flinke tik op de ´maximum bet button´ geeft. Terug aangekomen in Weary Traveler Hostal wekken we onze in slaap gevallen vriend om te vragen of hij de poort wil openen.

Een dag later brengen we door op het strand. Bekijk en geniet voor een korte impressie (van) onze foto´s en verhalen op de playas van Cancun als we terugzijn. Dit is nauwelijks te beschrijven zo mooi.

Die dag die daarop volgt doen we inkopen in een Los Pelikanos, een flinke supermarkt vlakbij. De ingang zit in de bek. Hierna doen we een poging om onze foto´s op cd te zetten, maar al snel blijkt dit een lastigere klus dan gedacht. Er zijn simpelweg veel te weinig computers met een proper werkende cd-brander.

Even voor onze geliefde thuisblijvers in een paar stappen hoe we omgaan met onze foto´s:

1. We maken foto´s tot dat de memorystick vol is.
2. Foto´s (laten) branden op dvd (cd is te klein).
3. Kopie naar nederland sturen en origineel veilig opbergen in tas.
4. Usb-stick gebruiken als 2e backup.
5. Laptop als alternatief gebruiken voor usb-stick.

We hebben ons hier niet geheel aan gehouden, maar dit is de veiligste manier.

´s Avonds koken we ons suf in de gezamenlijke keuken van ons hostal en treffen we een aantal mensen. Allereerst ontmoeten we twee oude Engelse knapen die elkaar en ons wel interessant vinden. Tot op zekere hoogte waren hun verhalen over Tulum boeiend te noemen, maar een bepaalde voorafingecalculeerde, psychologische en fysieke afstand bleek achteraf niet overdreven.
Interessanter, en daar waren we het beiden over eens, was de Argentijnse Jesica die trouwens wel veel aandacht vroeg. We zouden haar later nog treffen op Isla Mujeres waar Sander en ik onder andere als persoonlijke fotograaf zouden fungeren. Jesica woont netals Mariana (uit onze vorige avonturen) in Buenos Aires en kijkt vol bewondering toe hoe we onze maaltijd staan te prepareren. ´s Avonds brengen we een bezoek aan het Hard Rock Cafe, waar een aardige band stevige nummers van de Red Hot Chili Peppers en Guns ´n´ Roses staat te spelen, terwijl wij onze Dos XX achterover slaan en daar intens van genieten.

Dagen schieten voorbij, mensen komen (langs) en mensen gaan. Maar wat altijd hetzelfde bleef was de sfeer in ons kamertje van 3 bij 3. Stoffig, ongezellig, veel te klein, muf, goedkoop, wat kakkerlakken maar geen bedkevers. Zeker geen aanrader voor onze huilende moeders uit Nederland.

Een andere actie die plaatsvindt een dezer dagen is het boeken van een uitstap naar Cuba. Hiertoe bezoeken we een Cubaans reisbureau genaamd ´Cubana´ en regelen we - naast een retourvlucht van Cancun naar Havana, een hotel voor zes nachten, een bustransfer van en naar het vliegveld in Havana en een visum voor totaal EUR 380,- per persoon - een avond salsadansen in een lokale bar met een van de medewerksters en haar vriendinnen. Deze avond loopt uit tot een grote teleurstelling, omdat de dames niet op komen dagen. Echter prachtige dansvoorstellingen van andere charmante dames maken onze avond goed. Een flinke onenigheid met een vervelende ober gooide gelukkig geen roet in het eten toen deze conjo ons wisselgeld (cambio) gebruikte als fooi. De reis naar Cuba volgt overigens na dit avontuur.

Een avond om nooit te vergeten vindt plaats in de alombekende Coco Bongo-discotheek in Cancun, dichtbij de Hotelaria-zone. Deze club staat bekend om haar prachtig vrouwelijk Amerikaans schoon dat zich daar elke nacht begeeft en vrijgeeft. Voor zo´n EUR 20,- weten we een kaartje te bemachtigen en hebben we gratis toegang tot de bar. Binnen wacht ons een urenlang, schitterend spectakel, artiesten halen de gekste toeren uit en overal lopen clowns en acrobaten met rode neuzen en blauwe zigeuneroverhemden. Vriendelijke doch dringende obers voorzien ons van lekkere biertjes. Alle muziekale wereldhelden als Michael Jackson, Beyonce, Prince en Ricky Martin worden perfect geimmiteerd. Ook ontmoeten we drie verschrikkelijk lekkere mokkels (sorry mama maar het was gewoon zo en dansen de hele nacht lang. Als ik (ap) afscheid neem van een van de dames kan ik Sander nergens vinden. Ik loop na flink gezocht te hebben naar buiten, waar ik Sander uiteindelijk tegenkom. Hij heeft mot met de uitsmijters, omdat ze hem niet meer binnen laten, nadat hij de club verlaten heeft. De mooiste Nederlandse ´spreekwoorden´ worden met de uitsmijters gewisseld. Een taxichauffeur brengt ons na een lange nacht veilig thuis, al moeten we nog een stevige discussie voeren over de prijs. Op basis van deze discussie varieert de sfeer in de taxi van enigszins gespannen tot uberrelaxed. Onze professionele beveiliger die ons eerder die avond korting beloofde omdat hij iemand scheen te kennen van de ´Coco Bongo´, lag heerlijk te pitten voor de ingang van het hostel, terwijl zijn telefoontje naast het hek lag op te laden.

Een volgende morgen, op 24 januari 2009, vertrekken we met een kleine ferry naar Isla Mujeres en kijken we nog een keer om naar Cancun, waar we vijf heerlijke dagen gehad hebben. Een knipoog volgt...