14km Kayaken- Een eitje!!

Nederland!

Inmiddels hebben we Cuba achter de rug (Een verslag dat Albert binnenkort zal plaatsen) en zijn we doorgereisd naar Playa del Carmen.

Dat Playa del Carmen een Europese versie van Cancun is, zoals de lonely planet beschrijft, zagen wij direct. Strandplezier en uitgaan is waar deze stad voor gebouwd is. De Europese twist zit hem in de wat sfeervollere hoofdstraat dat met veel winkeltjes en restaurantjes een stuk gezelliger is dan de kille bedoeling in de ¨zone Hotelera¨ in Cancun.

In Playa del Carmen zijn we niet zoveel naar het strand geweest en des te meer hebben we ons op het uitgaansleven gestort. Na drie nachten feesten vonden we het dan ook wel weer welletjes en zijn naar het rustigere oord Tulum vertrokken.

In Tulum zijn we een paar dagen naar het strand geweest en tot rust gekomen. Albert had inmiddels een vriendinnetje en ik (Sander) deed er alles aan om mijn scharrel kwijt te raken (Ik was haar zooo zat!), toen we besloten een busticket te kopen richting Belize. Naast dat ik het tijd vond om door te reizen en mijn scharrel zat was had ik een afspraak met een israelisch meisje die we in Playa ontmoet hebben. We zouden samen naar Belize reizen en elkaar treffen op de weg daarnaartoe in het grensplaatsje Corozal. We hebben die dag de buskaarten gekocht voor de ochtendbus van 6 uur. Toen de wekker de volgende morgen afging ben ik opgestaan en heb mijn spullen gepakt. Albert gaf echter aan dat hij ziek was. Aangezien hij een vriendinnetje daar had die graag wilde dat hij bleef ben ik zelf wel weggegaan. Onverwacht zijn we dus een weekje opgesplitst.

Ik heb de bus gepakt en ben richting het grensplaatsje gereden. Daar aangekomen werd het een ontmoeting van allerlei oude bekenden. Uiteindelijk zijn we met zijn 10en naar Belize gereden. Daar aangekomen hebben we op de minuut af de boot gehaald richting Cay Caulker en hebben we daar met zijn 5en een veel te duur hotel geboekt, omdat er simpelweg niets goedkoper voorhanden was op dat tijdstip (7 uur in de avond). Daarna direct een lekker pilsje genomen en genoten van de Caribische muziek.

Cay Caulker is een prachtig eiland bleek de volgende dag. Klein maar heel relaxed. Er zijn geen geasfalteerde wegen en iedereen heeft er of een fiets of, jawel, een golfcart.
Het dure hotel was een noodoplossing dus we zijn de dag begonnen met een zoektocht naar een goedkopere slaapplek. We besloten ons op te splitsen om effectiever te zoeken. De drie jongens gingen de ene kant op en de twee meiden de andere. Na een tijdje zoeken hadden we de ideale plaats gevonden. 2 huisjes voor nog geen 5 euro per persoon! Perfecter kon haast niet! We moesten echter wel snel beslissen. Scott, een amerikaan, bleef achter, om de twee laatste huisjes te huren als er onverhoopt andere geinterresseerden zouden komen. Phil, een engelsman uit Surrey, en ik gingen ondertussen de meiden informeren. Toen we de meiden eindelijk gevonden hadden kon de pech bijna niet groter zijn. Ze hadden een goedkope plaats gevonden en gelijk geboekt en betaald! Ik ben daarna terug naar de andere kant van het eiland gerend om Scott ervan te weerhouden de huisjes te huren. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, want de meiden hebben hun geld terug gekregen bij hun stekkie en hebben alsnog de twee huisjes gehuurd. Een heel gedoe en een apart einde van de zoektocht!!!

Daarna zijn we onder het motto: No worry´s, be happy naar het strand gegaan en hebben onder het genot van een koud biertje en bananencake van de zon genoten.

De dagen die volgden zijn we doorgekomen met ´wederom´ naar het strand, het huren van een kayak en het eten van nog meer bananencake!!

Ondertussen had ik contact met Albert die inmiddels uitgeziekt was en zijn tijd spendeerde met Roxy (amerikaans/chileense meid). We spraken af om onze reis samen voort te zetten in San Ignacio, een grensplaatsje vlakbij Guatemala.

In San Ignacio ontmoette ik zoals afgesproken Albert weer. Na een update over onze belevenissen zonder elkaar hebben we het dorpje ontdekt en hebben we ons weer bij de groep gevoegd, deze groep was dezelfde als die op Cay Caulker en bestond uit Scott, een houthakker uit Colorado die er verassend jong uitziet voor zijn leeftijd. Phil, een humoristische engelsman die alle woorden met de term ¨fucking¨ benadrukt, Shiran een spontane en vrolijke Israelische en Lea een Frans-Canadese die we al kenden van Isla Mujeres.

In San Ignacio is vrijwel niets te beleven. We zijn daar een dag gebleven, omdat er een aantal mensen in de groep het leuk vonden te gaan kayaken! Een tocht van 14 km wat op het eerste gezicht ¨appeltje eitje¨ lijkt. We kwamen er al snel achter dat dit niet helemaal het geval was. De heenweg peddelden we namelijk stroomopwaarts, waardoor we de ene stroomversnelling na de andere moesten trotseren. Je peddelt je werkelijk waar kapot en schiet geen meter op. Onze boot bestaande uit Phil, Shiran en ik ging voortvarend uit de stratblokken en bij de eerste stroomversnelling aangekomen waren we dan ook vol goede moed, totdat het noodlot toesloeg en onze boot deed omslaan! Al onze spullen dreven in het water...De uiteindelijke schade: een kapotte I-pod, een natte camera (gelukkig niet kapot), en een vermist shirt. Die was stroomafwaarts gedreven.

De verdere tocht was afzien en bij elke strommversnelling die we aan zagen komen hoorde ik Phil al achter me vloeken. We wensten dat we er nooit aan waren begonnen!! Na 7 km waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming en hebben we een rondleiding gekregen door een vlinderbroedcentrum. Op zich wel leuk, maar niet bijster interessant.

De 7km terug was niet zo´n hel als heen. De stroomversnellingen gingen we dit keer natuurlijk snel door, omdat we de stroom mee hadden. Terug bij het stratpunt waren we kapot, maar wel trots dat we het eindpunt bereikt hadden!

De volgende stop op het programma is Flores in Guatemala. We zullen van deze plaats richting Tikal gaan, een grote Mayastad en waarschijnlijk de laatste die we zullen aandoen tijdens onze reis.

We zullen deze reis met zijn 6en afleggen en hiervan de volgende keer verslag uitbrengen!

Gr. Sander en Albert